மு.மேத்தாவுக்கு எதிராக எழுதச் சொன்ன தமிழாசிரியர்

   நான் அப்போது +2 படித்துக் கொண்டிருந்தேன்.எங்கள் தமிழாசிரியர் பாடப் புத்தகத்தில் உள்ள கவிதைகள் மட்டுமல்லாது அப்போதைய கவிஞர்களின் கவிதைகளையும் அழகாகச் விளக்குவார்.  அப்படி ஒரு சொன்ன ஒரு  மு. மேத்தாவின் ஒரு கவிதை

  அரளிப்பூவை பெண்கள் சூட மாட்டார்களாம். அதனால் மனம் நொந்த அரளிப்பூ சொல்வது போல அமைந்த அழகான கற்பனை 

                     பூக்களில்நானுமோர்

                     பூவாய்த்தான் பிறந்தேன்.

                     பூவாய் நான் பிறந்தாலும்

                     பொன்விரல்கள் தீண்டலியே!

                     பொன்விரல்கள் தீண்டலியே!

                     நான் பூமாலை ஆகலியே!

 என்று அரளி மலர் வருத்தப் படுவதை சுட்டிக் காட்டிய ஆசிரியர் நீங்களும்  அது போல் இப்போது வருத்தப் படுகிறீர்கள் என்றார்.

எங்களுக்கு ஒன்றும் புரிய வில்லை. அவரே விளக்கினார் .

+2 வில் எங்கள் வகுப்பு மட்டும் முழுக்க ஆண்கள் மட்டுமே. மற்ற வகுப்புகள் எல்லாம் Co.Education. "நீங்களும்தான் +2 படிக்கறீங்க! மத்த வகுப்பு மாதிரி, நீங்க கவனிக்கறதுக்கும், உங்களை கவனிக்கறதுக்கும் Girls இல்லையே என்று கிண்டலடித்துவிட்டு இப்ப புரியுதா" என்றார். 

      சரி சரி பரவாயில்ல. அரளி மாதிரி டல் அடிக்காதீங்க மல்லிகைப் பூ மாதிரி சிரிங்க. எல்லாம் நன்மைக்கே.  எதையும் பாஸிடிவா எடுத்துக்கணும். உங்களுக்கு ஒரு போட்டி வைக்கறேன் நீங்க மு மேத்தாவோட இந்தக் கவிதைக்கு ஒரு எதிர்க் கவிதை   எழுதணும். புலம்பலோ வருத்தமோ இருக்கக் கூடாது என்றார்.

மற்ற மாணவர்கள் யாரும் ஆர்வம காட்டவில்லை. ஆனால் எனக்கு சட்டென்று ஒரு யோசனை வந்தது. நான் கேட்டேன் "சார்! மல்லிகையும் அரளியும் பேசுவது போல் எழுதலாமா சார்!"

" தாராளமா?" என்றார் 

மலர்ந்து மனம் வீசிக் கொண்டிருக்கும் மல்லிகைப்பூ  ஒன்று தன் அழகில் கர்வம் கொண்டு அருகில் மலர்ந்திருந்த அரளியைப் இழிவாக பேசுவது போலஎழுதி இருந்தேன். அடுத்த நாள் ஆசிரியரிடம் இதைக் காட்ட, அதில் உள்ள சொற்குற்றம் பொருள் குற்றம்  எல்லாம் கண்டு கொள்ளாமல் பாராட்டினார்.அந்த மாதிரி சில சம்பவங்கள்தான் நான் கொஞ்சம் கவிதை எழுதி உங்களை டார்ச்சர் பண்றதுக்கு காரணம்

இதோ  அந்தக் கவிதை 

                      மல்லிகையும் அரளியும்

                கொடியில் மலர்ந்த மலர்ந்த மல்லிகை ஒன்று

                அருகில் இருந்த அரளியைப்  பார்த்து

                "பூக்களில் வீணாய்ப் பிறந்திட்ட அரளியே !

                என் பெருமை சொல்வேன் அதைநீ கேட்பாய்!

                பூக்களில் எனக்கே உயரிடம் உண்டு

                பாவலர் பாடிய பெருமையும் உண்டு

                மங்கையர் விரும்பும் மனமெனக்குண்டு

                மனதைக் கவரும் அழகெனக் குண்டு

                நங்கையர்  பொன்விரல் கொண்டெனைப் பறிப்பார்

                நகைமுகம் கொண்டே மாலையாய்த் தொடுப்பர்

                இறைவன் மேனியில் இனிமையாய் சாற்றுவர் 

                தானும்  தலையில் சூடியே போற்றுவர் 

                கூந்தல் வாசம் நீ அறிவாயா?

                மெல்லுடல் தழுவிடும் சுகம் பெறுவாயா?

                இத்தனை சிறப்பு உனக்கென இல்லை.

                புவியில் உனக்கே தனி இடம் இல்லை 

                வீணில் வாழ்வது உன்னுடை வாழ்க்கை 

                தேனில் பழம்போல் இனிக்கும்என் வாழ்க்கை" 

                என்றே  உரைத்ததைக் கேட்ட அரளியும் 

                மௌனம் தனையே பதிலாய்ச் சொன்னது 

                மாலை  வந்தது; மங்கையர் வந்தனர் 

                மல்லிகைப் பூவைப் பறித்துச் சென்றனர் 

                மாலை மறைந்து இரவும் வந்தது 

                அரளியும் சற்றுத் தன்கண் அயர்ந்தது

                விடியும் வேளையில் சத்தம் கேட்டது 

                சத்தம் கேட்டு அரளியும் விழித்தது 

                வெளிச்சம் வந்ததும் கீழே பார்த்தது 

                பூச்சரம் ஒன்று பூமியில் கிடந்தது 

                மல்லியும் அதிலே இருந்ததைக் கண்டது 

                எள்ளி நகைத்து அதனிடம் உரைத்தது 

                "சூடிய பூவாய் நேற்றுநீ இருந்தாய் 

                வாடிய பூவாய் இன்று நீ விழுந்தாய் 

                நேற்றுனை பலபேர் போற்றி மதித்தனர் 

                இன்றுனை  அவரே  காலில் மிதித்தனர்

                அப்போ துன்னை  விரும்பி அணிந்தனர் 

                இப்போ துன்னை தூக்கி எறிந்தனர்

                மானிட உலகில் இதுவும் விந்தை 

                மனதில் கொள்ளுமோ உன்னுடை சிந்தை

                தாழ்ந்தவள்  என்று எனையே ஏசினாய்

                உயர்ந்தவள் நீ என்று பெருமை பேசினாய்

                சுகந்தம் இருந்ததால் எனை நீ இகழ்ந்தாய் 

                அகந்தை கொண்டதால் அறிவை இழந்தாய் 

                சிறப்பு உனக்கு என்றே நினைந்தாய்

                இறப்பு அருகில் இருப்பதை மறந்தாய் 

                ஒரு நாள் வாழ்வு மறுநாள் மரணம் 

                இயற்கை வகுத்த உன் விதி இதுதான் 

                மகத்துவம் எனக்கே இல்லையென்றாலும் 

                மடந்தையர் கையால் மரணம் இல்லை 

                வாழ்நாள் முழுதும் தாயுடன் இருப்பேன் 

                காலம் முழுதும் களிப்புடன் கழிப்பேன்"

                அரளியின்  சொல்லில் உண்மை இருந்தது

                அறிந்த  மல்லியோ தலையைக் குனிந்தது.

**************************************************************************************

இதைப் படித்தீர்களா?
சுஜாதாவுக்கு கவிதை எழுதத் தெரியுமா?